Stanisław Szulmiński urodził sie w 1894 roku w Odessie. Rozpoczął naukę w Seminarium Duchownym w Żytomierzu, w 1923 roku ukończył Seminarium Duchowne w Łucku, znajduj ą cym si ę wtedy w Polsce. W 1928 roku wstąpił do zgromadzenia pallotynów. Zosta ł profesorem teologii w Łuckim Seminarium Duchownym i w seminarium pallotynów w Ożarowie pod Warszawa. Kilka razy zwracał się do Papieża i do kierownictwa swojej kongregacji o pozwolenie na pracę duszpasterską w ZSRR. Chcąc dobrze przygotować się do pracy wśród potrzebujacych, jednocześnie uczył się, by zostać felczerem. Znajdował się w Nowogródku, gdy miasto zostało zajęte przez Armie Czerwoną. W 1939 roku na podstawie fałszywego oskarżenia został aresztowany . W 1940 roku został skazany na 5 lat łagrów w mieście Uchta. W 1941 roku został ułaskawiony, ale został w łagrze, by ć może dobrowolnie, w celu pasterskiego służenia. Zmarł w łagrze 27 listopada 1941 roku.
O. Stanislaw niejednokrotnie prosił o pozwolenie służenia na terytoriach, gdzie Kościół był narażony na prześladowania, był gotów na męczeństwo. W obozie spełniał kapłańskie obowiązki, pomagał innym więźniom, dzielił się ostatnim kawałkiem chleba z głodnymi.
W zgromadzeniu pallotynów istnieje przekonanie o świętości i męczeństwie o. Stanisława Szumińskiego. W jezyku polskim były opublikowane artykuły o nim.
