Rozpoczął się proces beatyfikacyjny rosyjskich męczenników katolickich XX wieku

31 maja o godzinie 10:00, zgodnie z procedurą prawa kanonizacyjnego, rozpoczął się proces zaliczenia w poczet błogosławionych (beatyfikacji) 16 katolickich męczenników, ofiar represji komunistycznych.

W roku 2002 ich nazwiska zostały przedstawione różnym społecznościom wiernych. Wszyscy ci kandydaci na ołtarze cierpieli za wiarę w Rosji, jednak niektórzy z nich zmarli poza jej dzisiejszymi granicami. Taki proces, nawet grupowy, może prowadzić tylko jedna diecezja, zaś jej biskup musi otrzymać pisemną zgodę rządców wszystkich diecezji, w których granicach zmarli dani kandydaci. Następnie Watykańska Kongregacja ds. Świętych wydaje dokument stwierdzający, że nie wnosi żadnych zastrzeżeń wobec wszczęcia procesu diecezjalnego i udziela biskupowi, który o to prosi, niezbędnych pełnomocnictw.

Po otrzymaniu tych pełnomocnictw biskup powołuje Trybunał, który inauguruje proces. W skład Trybunału wchodzi, w charakterze sędziego, delegat biskupa, a w charakterze adwokata – promotor sprawiedliwości.  Oprócz nich wyznacza się dwóch notariuszy i kuriera. Notariusz spisuje zeznania świadków i poświadcza dokumenty. Kurier powiadamia świadków i promotora sprawiedliwości o terminach przesłuchań.

Ustanowiony wcześniej postulator kontynuuje gromadzenie wszelkiej dokumentacji o kandydatach do chwały ołtarzy i może publikować informacje o nich. Publikacje te nie mogą czerpać z danych pochodzących z posiedzeń Trybunału, gdyż zarówno jego członkowie jak i przesłuchiwani przez nich świadkowie składają przysięgę, że zachowają w tajemnicy treści zeznań, zaś postulatorowi nie wolno uczestniczyć w tych posiedzeniach. Może on jedynie przedkładać Trybunałowi zebrane dokumenty i przekazywać nazwiska świadków do jego dyspozycji.

Wraz z rozpoczęciem etapu diecezjalnego procesu beatyfikacyjnego proponowani kandydaci otrzymują tytuł Sług Bożych. Można zwracać się do nich w modlitwie prywatnej, można rozpowszechniać ich podobizny i, oczywiście, można modlić się o pomyślne zakończenie procesu ich beatyfikacji.

Proces powinien udowodnić, że Słudzy Boży oddali swe życie w obronie wiary w warunkach nienawiści do niej, że wśród wiernych panuje przekonanie o ich męczeństwie i że to przekonanie znajduje wyraz w jakiejś formie prywatnej czci danego Sługi Bożego.

Tylko pierwsza uroczysta sesja, otwierająca proces diecezjalny, ma charakter publiczny. Prowadzi ją Kanclerz Kurii. Biskup inaugurujący proces, postulator i wszyscy członkowie Trybunału składają odpowiednie przysięgi.

 W celu przeprowadzenia procesu beatyfikacyjnego, chociażby tylko jednego Sługi Bożego, potrzebni są dwaj[1] eksperci-teolodzy, którzy analizują – z pozycji wiary i etyki katolickiej – prace kandydata, jakie zostały wydane drukiem za jego życia i za jego zgodą. Znacznie większe zadanie ma do wykonania komisja historyczna, która musi zebrać, rozpatrzyć i ocenić wszystkie zgromadzone dokumenty. Komisja ta powinna współpracować z postulatorem, a jej członkowie mają obowiązek zgłaszania pod przysięgą do Trybunału wszelkich zastrzeżeń co do autentyczności tych dokumentów bądź wątpliwości odnoszących się do męczeńskiej śmierci w obronie wiary tego czy innego Sługi Bożego.

Postulator może zapoznać się z aktami procesu (zeznaniami świadków) dopiero po zakończeniu jego etapu diecezjalnego, gdyż na etapie rzymskim ma obowiązek, w oparciu o całość materiału procesowego (czasem są to setki teczek), przedstawić informację o słudze Bożym.

W naszej sytuacji świadkowie, których pozostało już niewielu pozostało przy życiu, mieszkają w różnych krajach. Tam też nierzadko znajdują się materiały historyczne i dokumenty.

 Na pierwszej sesji postulator przekazuje Trybunałowi w zalakowanej kopercie listę świadków, a promotor sprawiedliwości – listę pytań do świadków.

Życie każdego Sługi Bożego było inne, dlatego promotor sprawiedliwości powinien zapoznać się z wszystkimi zebranymi materiałami, żeby móc na podstawie zeznań świadków potwierdzić lub odrzucić opinie sporządzone w oparciu o zgromadzoną dokumentację.

Nawet jeśli proces już się rozpoczął, można wprowadzić do niego nowych kandydatów. Jednak muszą zostać spełnione następujące warunki:

1.      Powinien zostać zebrany materiał w celu sporządzenia szczegółowej biografii kandydata.

2.      Powinni istnieć świadkowie jego męczeństwa i pamięci o jego męczeństwie.

3.      Dobrowolność śmierci w obronie wiary i to, że ona rzeczywiście miała miejsce, nie powinny budzić żadnych wątpliwości.

4.      Jest wskazane, by na podstawie zeznań świadków i dokumentów można było potwierdzić istnienie wśród wiernych przekonania o męczeńskiej śmierci kandydata.

Wspólnota, która wysunęła kandydata na ołtarze, powinna wskazać również kandydata na jego wice-postulatora. Dopiero wówczas można mieć nadzieję, że sprawa będzie się posuwała naprzód.

W celu zapoznania się z życiem Sług Bożych – kandydatów do beatyfikacji – proponuję wydaną w roku 2003 książkę „Ziarno z tej ziemi: męczennicy Kościoła katolickiego w Rosji XX wieku”. Proszę wszystkich o modlitwę za pomyślne przeprowadzenie procesu. Informacje o łaskach otrzymanych za wstawiennictwem Sługi Bożego (ze wskazaniem, o kogo dokładnie chodzi) proszę kierować na adres:

198005, Санкт-Петербург,
ул. 1-я Красноармейская, д. 11,
Высшая Духовная Семинария „Мария - Царица Апостолов",
О. Брониславу Чаплицкому

Można również informować postulatora o tym, że ktoś zwracał się do Boga za pośrednictwem tego lub innego Sługi Bożego, chociaż dotychczas nie dostąpił jeszcze widocznej łaski.

Tłumaczyła z języka rosyjskiego Aniela Czendlik